aimoragia-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Τι πρέπει να γνωρίζετε για τη δυσλειτουργική αιμορραγία της μήτρας

Επίσης, ονομάζεται μη φυσιολογική αιμορραγία της μήτρας (AUB),  είναι μια κατάσταση που προκαλεί κολπική αιμορραγία εκτός του κανονικού εμμηνορροϊκού κύκλου. Ορισμένες ορμονικές καταστάσεις και φάρμακα μπορεί επίσης να προκαλέσουν αιμορραγία της μήτρας.

Η κύρια αιτία της δυσλειτουργικής αιμορραγίας της μήτρας είναι μια ανισορροπία στις ορμόνες της γυναίκας. Τα κορίτσια που βιώνουν την εφηβεία και οι γυναίκες που μπαίνουν στην εμμηνόπαυση μπορεί να έχουν ανισορροπημένα επίπεδα ορμονών για μήνες ή και χρόνια. Αυτό προκαλεί σποραδική αιμορραγία, βαριά αιμορραγία και κηλίδες.

Το σημάδι είναι αιμορραγία που είναι ελαφρύτερη από μια κανονική εμμηνορροϊκή περίοδο. Εμφανίζεται συχνά καφέ, ροζ ή ανοιχτό κόκκινο.

Οι ορμονικές ανισορροπίες που προκαλούν αιμορραγίες της μήτρας μπορεί επίσης να προκύψουν από ορισμένες ιατρικές καταστάσεις ή από παρενέργειες των φαρμάκων.

 

Αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα

Το πιο κοινό σύμπτωμα είναι η αιμορραγία εκτός των κανονικών περιόδων σας. Μπορεί επίσης να εμφανιστεί στον εμμηνορροϊκό σας κύκλο. Ύποπτα μοτίβα αιμορραγίας περιλαμβάνουν:

  • βαριά εμμηνορροϊκή αιμορραγία
  • αιμορραγία που περιέχει πολλούς θρόμβους ή μεγάλους θρόμβους
  • αιμορραγία που διαρκεί περισσότερο από 7 ημέρες
  • αιμορραγία που συμβαίνει λιγότερο από 21 ημέρες από τον τελευταίο κύκλο
  • αιμορραγία που συμβαίνει μετά από 35 ημέρες από τον τελευταίο κύκλο
  • κηλίδες
  • αιμορραγία μεταξύ περιόδων

Άλλα κοινά συμπτώματα που μπορεί να εμφανιστούν με το DUB είναι:

  • φούσκωμα
  • πυελικός πόνος ή πίεση

Εάν εμφανίσετε οποιοδήποτε από τα ακόλουθα σοβαρά συμπτώματα, μιλήστε αμέσως με το γιατρό σας:

  • ζάλη
  • λιποθυμία
  • αδυναμία
  • χαμηλή πίεση αίματος
  • αυξημένος καρδιακός ρυθμός
  • χλωμό δέρμα
  • πόνος

 

Πώς θεραπεύεται;

Υπάρχουν πολλές διαθέσιμες επιλογές θεραπείας για την αιμορραγία της μήτρας. Μερικές φορές, σε περιπτώσεις εφηβείας ειδικά, δεν γίνεται καμία ενέργεια, καθώς οι ορμόνες συνήθως διορθώνονται. Η σωστή θεραπεία για εσάς θα εξαρτηθεί από την υποκείμενη αιτία της αιμορραγίας.

Η πιο κοινή και απλή επιλογή θεραπείας για δυσλειτουργική αιμορραγία της μήτρας είναι συνδυαστικά από του στόματος αντισυλληπτικά.

Ο συνδυασμός από του στόματος αντισυλληπτικών περιέχει συνθετικά οιστρογόνα και προγεστερόνη. Και οι δύο λειτουργούν για τον έλεγχο και τη ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου.

Οι μέθοδοι αντισύλληψης συμπεριλαμβανομένων ορισμένων IUD προγεστίνης και του εμφυτεύματος προγεστίνης μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν ως ορμονική θεραπεία.

Εάν δεν προσπαθείτε να συλλάβετε, ο γιατρός σας μπορεί να συστήσει τη χρήση ενός από αυτά ως επιλογή θεραπείας.

Εάν η αιμορραγία είναι ξαφνικά πολύ βαριά και τα φάρμακα χαμηλότερης δόσης δεν είναι επιλογή, μπορεί να χορηγηθεί ενδοφλέβιο οιστρογόνο έως ότου να υποχωρήσει η αιμορραγία.

Αυτό μπορεί να ακολουθηθεί από χορήγηση προγεστίνης από το στόμα για την εξισορρόπηση των ορμονών.

Εάν προσπαθείτε να συλλάβετε και δεν έχετε βαριά αιμορραγία, ο γιατρός σας μπορεί να συνταγογραφήσει το φάρμακο που διεγείρει την ωορρηξία κλομιφαίνη, που ονομάζεται επίσης clomid.

Η διέγερση της ωορρηξίας μπορεί να σταματήσει την παρατεταμένη εμμηνορροϊκή αιμορραγία επαναφέροντας τον εμμηνορροϊκό σας κύκλο.

Η βαριά και παρατεταμένη αιμορραγία που συνοδεύεται από μια παχιά επένδυση της μήτρας μπορεί να αντιμετωπιστεί με μια διαδικασία που ονομάζεται διαστολή και κουρτίτιδα (D και C). Πρόκειται για χειρουργική επέμβαση εξωτερικών ασθενών που χρησιμοποιείται για την αφαίρεση μέρους της επένδυσης της μήτρας με απόξεση.


hpv1-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Γενικά

Ο όρος σεξουαλικά μεταδιδόμενη Νόσος (ΣΜΝ) χρησιμοποιείται για να αναφέρεται σε μια πάθηση που μεταδίδεται από ένα άτομο σε άλλο μέσω σεξουαλικής επαφής. Ένα άτομο μπορεί να προσβληθεί από ΣΜΝ από κολπικό, πρωκτικό ή στοματικό σεξ χωρίς προστασία με κάποιον που έχει ΣΜΝ.

Ένα ΣΜΝ μπορεί επίσης να ονομαστεί σεξουαλικά μεταδιδόμενη λοίμωξη (STI) ή αφροδίσια νόσος (VD).

Αυτό δε σημαίνει ότι το σεξ είναι ο μόνος τρόπος μετάδοσης των ΣΜΝ. Ανάλογα με τη συγκεκριμένη ΣΜΝ, οι λοιμώξεις μπορεί επίσης να μεταδοθούν μέσω κοινής χρήσης βελόνων και θηλασμού.

 

Συμπτώματα ΣΜΝ στους άνδρες

Είναι δυνατόν να προσβληθεί μια ΣΜΝ χωρίς να εμφανιστούν συμπτώματα. Ωστόσο, ορισμένα ΣΜΝ προκαλούν εμφανή συμπτώματα. Στους άνδρες, τα κοινά συμπτώματα περιλαμβάνουν:

  • πόνος ή δυσφορία κατά τη διάρκεια του σεξ ή της ούρησης
  • πληγές, εξογκώματα ή εξανθήματα στο πέος, στους όρχεις, στον πρωκτό, στους γλουτούς, στους μηρούς ή στο στόμα
  • ασυνήθιστη απόρριψη ή αιμορραγία από το πέος
  • επώδυνοι ή πρησμένοι όρχεις

 

Συμπτώματα ΣΜΝ στις γυναίκες

Σε πολλές περιπτώσεις, οι ΣΜΝ δεν προκαλούν αισθητά συμπτώματα. Όταν συμβαίνουν, τα κοινά συμπτώματα ΣΜΝ στις γυναίκες περιλαμβάνουν:

  • πόνος ή δυσφορία κατά τη διάρκεια του σεξ ή της ούρησης, πληγές, εξογκώματα ή εξανθήματα πάνω ή γύρω από τον κόλπο, τον πρωκτό, τους γλουτούς, τους μηρούς ή το στόμα
  • ασυνήθιστη έκκριση ή αιμορραγία από τον κόλπο
  • κνησμός μέσα ή γύρω από τον κόλπο


eminopausi-1-1200x675.jpg
25/Nov/2022

Τι είναι η Εμμηνόπαυση;

Η Εμμηνόπαυση είναι το δεύτερο στάδιο της κλιμακτηρίου, το οποίο αρχίζει μετά την τελευταία έμμηνο ρύση, κατά μέσω όρο όταν η γυναίκα φτάνει τα 50 χρόνια ζωής, αλλά έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις που ξεκινά από τα 40.

Η ελάττωση της παραγωγής οιστρογόνων σε αυτή τη φάση έχει ως αποτέλεσμα τη λέπτυνση του κολπικού επιθηλίου και την ατροφία του τραχήλου, της μήτρας, των ωοθηκών και της κύστης (ατροφική κυστίτιδα). Στο μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών παρατηρούνται, επίσης, αγγειοκινητικές διαταραχές με τη μορφή εξάψεων.

 

Τι να περιμένετε;

Συμπτώματα
Τους μήνες ή χρόνια που οδηγούν στην εμμηνόπαυση (περιμενόπαυση), μπορεί να αντιμετωπίσετε αυτά τα σημεία και συμπτώματα:

  • Ακανόνιστες περίοδοι
  • Κολπική ξηρότητα
  • Εξάψεις
  • Κρυάδα
  • Νυχτερινές εφιδρώσεις
  • Προβλήματα ύπνου
  • Η διάθεση αλλάζει
  • Αύξηση βάρους και επιβράδυνση του μεταβολισμού
  • Αραιωμένα μαλλιά και ξηρό δέρμα
  • Απώλεια πληρότητας του μαστού


Τα σημεία και τα συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στην εμμηνόρροια μπορεί να ποικίλλουν μεταξύ των γυναικών. Πιθανότατα, θα αντιμετωπίσετε κάποια παρατυπία στις περιόδους σας πριν από τη λήξη τους.

Οι περίοδοι παράλειψης κατά τη διάρκεια της εμμηνόπαυσης είναι συχνές και αναμενόμενες. Συχνά, οι εμμηνορροϊκές περίοδοι θα παραλείψουν ένα μήνα και θα επιστρέψουν, ή θα παραλείψουν αρκετούς μήνες και στη συνέχεια θα ξεκινήσουν ξανά μηνιαίους κύκλους για μερικούς μήνες. Οι περίοδοι τείνουν επίσης να συμβαίνουν σε μικρότερους κύκλους, έτσι είναι πιο κοντά μεταξύ τους. Παρά τις ακανόνιστες περιόδους, η εγκυμοσύνη είναι δυνατή. Εάν έχετε παραλείψει μια περίοδο αλλά δεν είστε βέβαιοι ότι έχετε ξεκινήσει τη μετάβαση στην εμμηνόπαυση, εξετάστε ένα τεστ εγκυμοσύνης.


inomiomata-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Τι είναι τα ινομυώματα;

Τα ινομυώματα είναι ανώμαλες αναπτύξεις που αναπτύσσονται μέσα ή πάνω στη μήτρα. Μερικές φορές αυτοί οι όγκοι γίνονται αρκετά μεγάλοι και προκαλούν σοβαρό κοιλιακό άλγος και βαριές περιόδους. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν προκαλούν καθόλου συμπτώματα. Οι όγκοι αυτοί είναι συνήθως καλοήθεις ή μη καρκινικοί. Η αιτία των ινομυωμάτων είναι άγνωστη.

Τα ινομυώματα είναι επίσης γνωστά με τα ακόλουθα ονόματα:

  • λιομυώματα
  • μυώματα
  • μυώματα της μήτρας
  • ινώματα

Σύμφωνα με το Γραφείο για την Υγεία των Γυναικών, έως και 80 τοις εκατό των γυναικών αποκτούν ινομυώματα μέχρι την ηλικία των 50 ετών. Ωστόσο, οι περισσότερες γυναίκες δεν έχουν συμπτώματα και μπορεί ποτέ να μη γνωρίζουν ότι πάσχουν.

 

Ποιοι είναι οι διαφορετικοί τύποι ινομυωμάτων;

Ο τύπος του ινομυώματος που αναπτύσσει μια γυναίκα εξαρτάται από τη θέση του μέσα ή επάνω στη μήτρα.

-Ενδομυϊκά ινομυώματα

Τα ενδομυϊκά ινομυώματα είναι ο πιο κοινός τύπος ινομυώματος. Αυτοί οι τύποι εμφανίζονται μέσα στο μυϊκό τοίχωμα της μήτρας. Τα ενδομυϊκά ινομυώματα μπορεί να μεγαλώσουν και να τεντώσουν τη μήτρα.

-Υποδερμικά ινομυώματα

Τα υποβλεννοϊκά ινομυώματα σχηματίζονται στο εξωτερικό της μήτρας σας, το οποίο ονομάζεται ορό. Μπορεί να μεγαλώσουν αρκετά για να κάνουν τη μήτρα σας να φαίνεται μεγαλύτερη από τη μία πλευρά.

-Ρυθμισμένα ινομυώματα

Οι όγκοι του υποστρώματος μπορούν να αναπτύξουν ένα στέλεχος, μια λεπτή βάση που υποστηρίζει τον όγκο. Όταν το κάνουν, είναι γνωστοί ως ινδοειδή.

-Υποβλεννογονικά ινομυώματα

Αυτοί οι τύποι όγκων αναπτύσσονται στο μεσαίο μυϊκό στρώμα ή στο μυομήτριο της μήτρας σας. Οι όγκοι του βλεννογόνου δεν είναι τόσο συνηθισμένοι όσο οι άλλοι τύποι.

 

Ποιος κινδυνεύει από ινομυώματα;

Οι γυναίκες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο εμφάνισης ινομυωμάτων εάν έχουν έναν ή περισσότερους από τους ακόλουθους παράγοντες:

  • εγκυμοσύνη
  • οικογενειακό ιστορικό ινομυωμάτων
  • ηλικίας 30 ετών και άνω
  • Αφροαμερικάνες
  • υψηλό σωματικό βάρος

 

Πώς αντιμετωπίζονται τα ινομυώματα;

Ο γιατρός σας θα αναπτύξει ένα πρόγραμμα θεραπείας με βάση την ηλικία σας, το μέγεθος των ινομυωμάτων σας και τη γενική υγεία σας. Μπορεί να λάβετε έναν συνδυασμό θεραπειών:

  • Φάρμακα – Μπορεί να συνταγογραφούνται φάρμακα για τη ρύθμιση των επιπέδων ορμονών σας για τη συρρίκνωση των ινομυωμάτων.
  • Χειρουργική επέμβαση – Μπορεί να πραγματοποιηθεί χειρουργική επέμβαση για την απομάκρυνση πολύ μεγάλων ή πολλαπλών όγκων. Αυτό είναι γνωστό ως μυομεκτομή.
  • Μη επεμβατικές ή ελάχιστα επεμβατικές διαδικασίες -Μια νεότερη και εντελώς μη επεμβατική χειρουργική επέμβαση είναι η αναγκαστική επέμβαση υπερήχων (FUS). Ξαπλώνετε μέσα σε μια ειδική μηχανή μαγνητικής τομογραφίας που επιτρέπει στους γιατρούς να απεικονίσουν το εσωτερικό της μήτρας σας. Τα ηχητικά κύματα υψηλής ενέργειας και υψηλής συχνότητας κατευθύνονται στα ινομυώματα για να τα ξεκολλήσουν ή να τα καταστρέψουν.

pieliki-nosos-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Τί είναι η Πυελική νόσος;

Η Πυελική νόσος είναι ένα ευρύ φάσμα λοιμώξεων της γυναικείας ανώτερης γεννητικής οδού, που περιλαμβάνει ενδομητρίτιδα, σαλπιγγίτιδα, ωοθηκικό απόστημα και περιτονίτιδα.

Η λοίμωξη προκαλείται από μικροοργανισμούς που ανέρχονται στην ανώτερη γεννητική οδό από τον κολεό και τον τράχηλο. Οι συνηθέστεροι μικροοργανισμοί είναι οι Chlamydia trachomatis και Neisseria gonorrhoeae, αλλά έχουν απομονωθεί και άλλοι παθογόνοι μικροοργανισμοί, συχνά πολλαπλοί.

Η συμπτωματολογία είναι ποικίλης βαρύτητας και περιλαμβάνει αμφοτερόπλευρο πόνο στο υπογάστριο, βλεννοπυώδεις και ενίοτε αιματηρές κολπικές εκκρίσεις, ενώ σε βαρύτερες περιπτώσεις παρουσιάζονται τοξικά συμπτώματα, όπως πυρετός, ναυτία, εμετός και έντονος πόνος.

Η φυσική εξέταση αποκαλύπτει ευαισθησία του κολεού, του τραχήλου και των ωαγωγών. Απαιτείται άμεση χορήγηση αντιβίωσης και, σε βαριές περιπτώσεις ενδοπεριτοναϊκής αιμορραγίας ή ρήξης αποστήματος, χειρουργική επέμβαση.


polikistikes-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Πολυκυστικές Ωωθήκες

Είναι συχνά δύσκολο να παρουσιαστεί εκλαϊκευμένα ένα ιατρικό θέμα και μάλιστα τόσο σύνθετο, όπως οι πολυκυστικές ωοθήκες. Από την άλλη μεριά όλοι έχουν κουραστεί προσπαθώντας να κατανοήσουν πολύπλοκους ιατρικούς όρους σε ένα έντυπο μέσο, όπου συχνά περιγράφονται διάφορες παθήσεις στα πλαίσια ενημέρωσης του κοινού, χωρίς να αποκλείονται και οι σχετικές ιστοσελίδες. Με αυτές τις σκέψεις θα προσπαθήσω να περιγράψω την ανωτέρω νοσολογική οντότητα με όσο το δυνατόν απλούστερο τρόπο, βασισμένο πάντα στα νεώτερα επιστημονικά βιβλιογραφικά δεδομένα.

Στα πλαίσια της άσκησης της κλινικής ιατρικής πολύ συχνά, νεαρές κυρίως γυναίκες και έφηβες παραπονούνται ότι έχασαν κάποιες «περιόδους» τους, ότι « δεν έρχεται κάθε μήνα η περίοδος- έμμηνος ρύση», πως κάποιες φορές παρατηρούν κηλίδες αίματος ανεξάρτητα των εμμήνων ή άλλοτε διαφορά στην ποσότητα του αίματος των εμμήνων απ΄ότι συνήθως. Δεν είναι λίγες οι έφηβες που φτάνουν στην ηλικία των 16 ετών και δηλώνουν ανήσυχες για την μη έλευση της εμμήνου ρύσεως, σε συνδυασμό ενίοτε με μία τάση προς παχυσαρκία, αλλά και μία αυξημένη τριχοφυία « σε περιοχές που δεν θα ήθελαν ως γυναίκες». Όλα τα παραπάνω συμπτώματα είναι συχνές εκφράσεις ενός έντονα ετερογενούς προβλήματος, που κινείται ανάμεσα στις απλές πολυκυστικές ωοθήκες έως το σύνθετο και πιο σοβαρό πλέον σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών- Polycystic Ovarian Syndrome (PCOS ), που περιγράφηκε για πρώτη φορά το 1935 από τους Stein και Leventhal κατόπιν δημοσίευσης της σχετικής τους μελέτης. ( 1 ) Το σύνδρομο περιλαμβάνει εκτός της πολυκυστικής μορφής των ωοθηκών με τις συνοδές διαταραχές της εμμήνου ρύσεως κι ένα σύνολο μεταβολικών συμπτωμάτων-σημείων, από πολλαπλά συστήματα του οργανισμού. Θα πρέπει να τονιστεί πως υπάρχει μια απόσταση μεταξύ μιας μικροπολυκυστικής, υπερηχογραφικά, υφής των ωοθηκών και της βαρύτερης κλινικής εικόνας του συνδρόμου. Πολλές νέες γυναίκες βρίσκονται σε μια ήπια-ενδιάμεση από πλευράς βαρύτητος κατάσταση, που προφανώς χωρίς την κατάλληλη διαγνωστική – θεραπευτική προσέγγιση, θα οδηγηθούν μακροπρόθεσμα σε μια βαριά πολλαπλή παθολογική κατάσταση, που οι συνάδελφοι παθολόγοι-εσωτερικοί ιατροί αποκαλούν μεταβολικό σύνδρομο- σύνδρομο Χ. Το PCOS είναι μία συχνή ενδοκρινική διαταραχή της αναπαραγωγικής ηλικίας. Παρατηρείται σε ποσοστό 4-8% και συνεπάγεται βλαπτικές συνέπειες για την αναπαραγωγική, καρδιαγγειακή και μεταβολική υγεία των γυναικών. ( 2,3 ) Πώς όμως θα ξεχωρίσουμε τις γυναίκες που πάσχουν;

Προς αποφυγή της υπερδιάγνωσης-υπερθεραπείας αλλά και της απώλειας εντοπισμού της πάσχουσας, απαιτείται μεγάλη προσοχή και μελέτη της κάθε περίπτωσης, βάσει των κριτηρίων Rotterdam, που διεθνώς θεσπίστηκαν για τη διάγνωση του συνδρόμου ( 4 ), σύμφωνα με τα οποία πρέπει να ισχύουν οι 2 από τις παρακάτω 3 κατηγορίες καταστάσεων:

1.Ανώμαλοι εμμηνορρυσιακοί κύκλοι ή κύκλοι χωρίς ωοθυλακιορρηξίες, δηλαδή μη γόνιμοι – ανοωρρηκτικοί κύκλοι. (κύκλοι ≥ 42 ημερών). Το γεγονός αυτό εξηγεί και το παράπονο αυτών των γυναικών « για μη σύλληψη παρά τις προσπάθειες», συνεπώς υπογονιμότητα.

2.Κλινικά ή βιοχημικά σημεία αυξημένων ανδρογόνων, δηλαδή: ακμή, υπερτρίχωση ακόμη και «αραίωση» των μαλλιών- αλωπεκία σε σοβαρότερες περιπτώσεις.

3.Πολυκυστικές ωοθήκες στο διακολπικό υπερηχογράφημα, όπου απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή και λεπτομερής καταγραφή, προς αποφυγή πολλών παρανοήσεων: θα πρέπει οι κύστεις να μετρώνται τουλάχιστον 10-12 σε αριθμό, κατανεμημένες στην περιφέρεια της ωοθήκης και με διάμετρο 8-10mm τουλάχιστον σε δύο από αυτές.

Τελικά πώς εξηγούνται όλες αυτές οι αλλαγές; Πόσο «άρρωστη» θα πρέπει να νοιώθει η νέα κοπέλλα, καθώς δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που συνδυάζονται με καταθλιπτική συνδρομή, ιδιαίτερα όταν παρατηρεί συχνά ελάχιστα οφέλη από την χρήση αντισυλληπτικών δισκίων, στα οποία εύκολα και γρήγορα καταφεύγει; Αντισυλληπτικά που ενώ αποτελούν μια σημαντική γραμμή αντιμετώπισης, συχνά μόνη της ΔΕΝ είναι αρκετή. Ο πολυσύνθετος οργανισμός της γυναίκας ισορροπεί ορμονικά στα πλαίσια μιάς θαυμάσια ενορχηστρωμένης λειτουργίας του εγκεφάλου της ( υποθαλάμου-υποφύσεως), σε απόλυτο συντονισμό με τους γεννητικούς της αδένες ( ωοθήκες). Κάθε «φάλτσο», ακόμη και το ελάχιστο, στην λειτουργία οργάνου ή οργάνων της παραπάνω « ορχήστρας», είναι ικανό να επιφέρει σοβαρά προβλήματα.

Πράγματι στις γυναίκες αυτές παρατηρείται μιαν αύξηση της συχνότητος και των ΠΑΛΜΙΚΩΝ εκκρίσεων από την υπόφυση, της ορμόνης που προκαλεί την ωορρηξία, της λεγόμενης ωχρινοτρόπου – LH ορμόνης. Αυτή δρά στα κύτταρα της έσω θήκης της ωοθήκης, υπέρ του δέοντος, προκαλώντας από αυτά αυξημένη παραγωγή ανδρογόνων ουσιών, ενώ παράλληλα τα παχιά κύτταρα της θήκης περιβάλλουν τα ωοθυλάκια, τα οποία αυξάνουν σε μέγεθος ( κυστικά ), χωρίς όμως να μπορούν να ραγούν παρά την διέγερσή τους από τα οιστρογόνα, που αυξάνουν με την σειρά τους, χωρίς να γίνεται όμως η ωοθυλακιορρηξία. (5,6). Συνεπώς τα κυστικά ωοθυλάκια παραμένουν ως κύστεις και ο κύκλος είναι ανοωρρηκτικός δηλαδή μη γόνιμος. Συχνό σημείο σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι και η παχυσαρκία, που παρατηρείται σε ποσοστό 35-60% σε γυναίκες με PCOS. ( 7 ) Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα πίσω απ’ όλα αυτά είναι μια διαταραχή στον μεταβολισμό της γλυκόζης, με απλά λόγια στο πώς χρησιμοποιούν οι γυναίκες αυτές την «ζάχαρη». Παρατηρείται μια αντίσταση στους υποδοχείς της ινσουλίνης, της υπεύθυνης ορμόνης για τον μεταβολισμό της γλυκόζης.( 8 ) Έτσι αντιρροπιστικά αυξάνει η ινσουλίνη. Η αυξημένη ινσουλίνη από τη μια διεγείρει την παραγωγή ανδρογόνων από την ωοθήκη και από την άλλη μειώνει την σύνθεση από το ήπαρ μιας πρωτείνης, της SHBG, που λειτουργεί σαν φορτηγό-μεταφορέας των ανδρογόνων-τεστοστερόνης. Άρα αυξημένη σύνθεση ανδρογόνων και μειωμένη μεταφορά τους, οδηγεί σε αναπόφευκτη αύξηση ανδρογόνων και ήπια αύξηση της τεστοστερόνης, ικανή όμως μακροπρόθεσμα να οδηγήσει σε υπερτρίχωση, τέτοια που η γυναίκα δεν επιθυμεί.

( 9, 10 ) Είναι φανερό πλέον ότι χρειάζεται προσεκτική κλινική εξέταση της νέας γυναίκας και εργαστηριακός έλεγχος: για αποκλεισμό άλλων αιτίων υπερανδρογοναιμίας όπως της θυρεοειδοπάθειας, της υπερπλασίας των επινεφριδίων, της υπερπρολακτιναιμίας, του συνδρόμου Cushing και όγκων εκκρινόντων ανδρογόνα. Το σύνολο των εργαστηριακών εξετάσεων περιλαμβάνει: 3η – 5η ημέρα του κύκλου μέτρηση FSH, LH ( αύξηση του λόγου LH:FSH ), προλακτίνης, τεστοστερόνης, Δ4-ανδροστενεδιόνης, δεϋδρο-επιανδροστερόνης-S, SHBG, οιστρόνης, οιστραδιόλης. 21η ημέρα του κύκλου μέτρηση προγεστερόνης. Δοκιμασία ανοχής στην γλυκόζη, αν και συχνά διαταράσσεται ήπια, εντούτοις είναι λίαν απαραίτητη,όπως και ινσουλίνη νηστείας. Από την άλλη η εξέταση της ασθενούς κλείνει με πολύ ενδελεχές υπερηχογράφημα, όπου αναζητώνται : Διόγκωση ωοθηκών, τουλάχιστον 10-12 ωοθυλάκια, διαμέτρου 8-10 mm, σε δύο τουλάχιστον, περιφερική διάταξη και πάχυνση στρώματος.

Αν και δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη προοπτική μελέτη, πρόσφατες μικρότερες μελέτες καταδεικνύουν πως γυναίκες με PCOS , επειδή εμφανίζουν αύξηση σε φλεγμονώδεις κυτοκίνες και στον ενεργοποιητή του πλασμινογόνου PAI-1, παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο αθηρωμάτωσης-δυσλιπιδαιμίας και ισχαιμικής καρδιακής νόσου.(11,12) Γι΄αυτό εργαστηριακά μετρώνται χοληστερόλη, LDL, HDL και τριγλυκερίδια. Επίσης εμφανίζουν αυξημένο κίνδυνο για ανάπτυξη διαβήτη και υπερπλασίας του ενδομητρίου, κυρίως μετά τα 50 έτη της ζωής τους,( 13,14 ) όπως και οι έγκυες με σύνδρομο πολυκυστικών, κινδυνεύουν περισσότερο για ανάπτυξη διαβήτη στην κύηση.

(15)Θεραπευτικά παρεμβαίνουμε φαρμακευτικά και χειρουργικά, αν χρειαστεί. Η χορήγηση προσεκτικά επιλεγμένων προγεστινών ή αντισυλληπτικών που περιέχουν συνδυασμό οιστρογόνων-προγεστερινοειδών, βελτιώνει τους κύκλους και την υπερανδρογοναιμία. Αντισυλληπτικά με συνδυασμό αντιανδρογόνων, βελτιώνουν την υπερτρίχωση. Όμως η πιο επαναστατική αλλά και αποτελεσματική προσέγγιση, είναι εκείνη που δημιουργεί έκπληξη αρχικά στις νεαρές γυναίκες. Είναι η προσέγγιση που αφορά τα αντιδιαβητικά δισκία του τύπου της μετφορμίνης, διότι η μετφορμίνη ευαισθητοποιεί τους υποδοχείς της ινσουλίνης, λύνοντας το κυριώτερο πρόβλημα του μεταβολισμού.( 16,17) Στις κοπέλλες που επιθυμούν εγκυμοσύνη, ο συνδυασμός μετφορμίνης και ουσιών που προκαλούν ωοθυλακιορρηξία (κιτρική κλομιφαίνη), λύνουν σημαντικά το πρόβλημα της υπογονιμότητος. ( 16,17) Η χειρουργική αντιμετώπιση επιλέγεται επί αποτυχίας των ανωτέρω και συνίσταται σε σφηνοειδή εκτομή ωοθηκών, η οποία σήμερα τελείται σπανίως. Αντί αυτής, επιλέγεται η λαπαροσκοπική καυτηρίαση των ανώριμων ωοθυλακίων. Η μέθοδος ονομάζεται λαπαροσκοπικό drilling των ωοθηκών.

Όμως δεν έχουν αξία τα ανωτέρω, αν πριν από αυτά δεν ληφθεί μέριμνα για την επιλογή του σωστού ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ και ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ της γυναίκας που προσβλέπει στην βοήθειά μας. Αυτά αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι της αντιμετώπισης. Η φυσική άσκηση, ο συνδυασμός της αερόβιας άσκησης με μία μελετημένη προπόνηση μυικής ενδυνάμωσης και ένα πρόγραμμα διατροφής, θα οδηγήσει σε απώλεια βάρους. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας, θα επιφέρει σίγουρα την ποθούμενη βελτίωση του μεταβολισμού. Προτείνεται ΑΠΟΦΥΓΗ των ΤΕΧΝΗΤΩΝ ΥΔΑΤΑΝΘΡΑΚΩΝ και ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΖΑΧΑΡΗΣ. Αύξηση στην πρόσληψη πρωτείνης( άπαχο κρέας, ψάρι, κοτόπουλο, όσπρια με χαμηλό γλυκαιμικό δείκτη), ελάττωση των κεκορεσμένων λιπαρών, με παράλληλη χρήση ωμού ελαιόλαδου. Υψηλή κατανάλωση φρούτων και φρέσκων λαχανικών. Σημαντικά συμβάλλουν οι αντιοξειδωτικές ουσίες (βιταμίνες Α, C, Ε, συνένζυμο Q10, ω-3 λιπαρά) που «θωρακίζουν» τον οργανισμό απέναντι στη δράση των ελευθέρων ριζών, με παράλληλη προστατευτική επίδραση στο ενδοθήλιο των αγγείων. ( 18 ) Αυτή η στάση ζωής επηρεάζει θετικά το ευαίσθητο θυμικό αυτών των γυναικών, γεγονός που βελτιώνει και το ορμονικό τους profile.

Στην αγαστή συνεργασία ιατρού- ασθενούς βρίσκεται ο πυρήνας της σωστής αντιμετώπισης του συνδρόμου των πολυκυστικών ωοθηκών. Ο ιατρός να πείσει την γυναίκα για την κατάλληλη στάση ζωής και θεραπευτική παρέμβαση. Η γυναίκα να αποφασίσει να ζητήσει την βοήθειά του, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το stress στο οποίο την υποβάλλουν τα «ιδιόρρυθμα» προβλήματα της πολυκυστικής ωοθήκης.

Από αυτούς εξαρτάται η επιτυχία, απέναντι σε ένα τόσο σύνθετο, ετερογενές και πολυπαραγοντικό σύνδρομο.

Βιβλιογραφία

  1. Stein IF, Leventhal ML. Amenorrhea associated with bilateral polycystic ovaries. Am J Obstret Gynec 1935;29:181-91
  2. Ehrmann DA.Polycystic ovary syndrome.N Engl J Med 2005,352:1223-1236
  3. Legro RS, Kunselman AR. Prevalence and predictors of risk for DM-2 and impaired glycose tolerance in PCOS. J Clin Endocrinol Metab 1999; 84 :165-9.
  4. Revised 2003 consensus on diagnostic criteria and long-term health risks related to polycystic ovary syndrome. Hum Reprod 2004,19: 41-47
  5. Gilling-Smith C, Willis DS, Beard RW, Franks S. Hypersecretion of androstenedione by isolated thecal cells from polycystic ovaries. J Clin Endocrinol Metab 1994; 79:1158-65.
  6. Jonard S, Dewailly D. The follicular excess in polycystic ovaries, due to intraovarian hyperandrogenism, may be the main culprit for the follicular arrest. Hum Reprod 2004; 10:107-17.
  7. Azziz R, Ehrmann D,et al.Troglitazone improves ovulation and hirsutism in the PCOS: a multicenter, double blind, placebo-controlled trial. J Clin Endocrinol Metab 2001;86:1626-32
  8. Mokdad AH, Ford ES, et al. Prevalence of obesity, diabetes, and obesity-related health risk factors, 2001.JAMA 2003;289;76-9.
  9. Dunaif A, Thomas A. Current concepts in PCOS. Annu Rev Med 52: 401-19, 2001.
  10. Ζacur HA. PCOS, hyperandrogenism and insulin resistance. Obstet Gynecol Clin North Am 2001 28: 21-33
  11. Paradisi G et al. PCOS associated with endothelia dysfunction. Circulation 2001;103,1410-5.
  12. Talbott EO, Boudraux MY. Do women with PCOS have an increased risk of cardiovascular disease? Review of the evidence. Minerva Gynecol 2004;56: 27-39.
  13. Hardeman P et al. PCOS and endometrial carcinoma. Lancet2003;361:1810-2.
  14. Baleen A. PCOS and cancer. Hum Reprod Update 2001;7:522-5.
  15. Λώλης Δ.Ε.: Γυναικολογία και Μαιευτική, Εκδ Παρισιάνου, 2004
  16. Nestler JE et al. Effects of metformin on spontaneous and clomifene-induced ovalutation in PCOS. N.E.J.M 1998;338:17876-80
  17. Lord JM et al .Insulin- sensitising drugs for PCOS. Cochrane Database Syst. Rev 2003; 3:CD003053
  18. Panagiotakos BD, et al. Γ Impact of lifestyle habits on the prevalence of the metabolic syndrome among Greek adults from the ATTICA study American Heart Journal – Volume 147, Issue 1 (January 2004).

endomitriosi-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Η ενδομητρίωση είναι μια κατάσταση που εμφανίζεται όταν ο ιστός του εσωτερικού τοιχώματος (βλεννογόνου) της μήτρας αυξάνεται όχι μόνο στο εσωτερικό της μήτρας, αλλά και σε άλλες περιοχές, όπως οι σάλπιγγες, ωοθήκες και τα έντερα.
Κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως των γυναικών, ο ιστός θα “σπάσει” και η περίοδος γίνεται επώδυνη.

 

Συμπτώματα

  1. Υπερβολική ή συχνή αιμορραγία των γεννητικών οργάνων μεταξύ των περιόδων.
  2. Πόνος.
  3. Πόνος κατά τη συνουσία
  4. Επώδυνες περίοδοι και στειρότητα – υπογονιμότητα.
  5. Διάρροια.
  6. Ναυτία, κόπωση και δυσκοιλιότητα.

Η ακριβής αιτία της ενδομητρίωσης είναι άγνωστη, αλλά μια πιθανή αιτία είναι μια καθυστερημένη ροή περιόδου, κατά την οποία κύτταρα του εσωτερικού βλεννογόνου ταξιδεύουν προς τα πίσω, μέσω των σαλπίγγων και οδηγούνται προς την περιτοναϊκή κοιλότητα κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως. Για αυτό από παλιά θεωρείται προδιαθεσικός παράγοντας ενδομητρίωσης, η πραγματοποίηση σεξουαλικής επαφής κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσεως. Η ενδομητρίωση παρουσιάζει κληρονομική προδιάθεση κατά μήκος του γενεαλογικού δένδρου.

Η ενδομητρίωση χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του ιστού εκτός της μήτρας ο οποίος είναι παρόμοιος με τον ενδομήτριο ιστό. Τα τέσσερα στάδια της νόσου προσδιορίζονται από την έκταση και τη σοβαρότητα αυτών των νεοπλασιών.- εστιών.
Στο στάδιο 1 είναι οι πιο ήπιες εστίες ( red lessions) και το πιο πιθανό είναι πως ξεκαθαρίζουν συχνά από μόνες τους χωρίς ιατρική βοήθεια. Καθώς όμως κάποιες εξελίσσονται, γίνονται πιο οργανωμένες δομές μετά από συνεχόμενες τοπικές αιμορραγίες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ουλώδους ιστού και συμφύσεων. Συμφύσεις που επηρεάζουν τη λειτουργία της ουροδόχου κύστεως, του εντέρου και φυσικά των ωοθηκών. Οι ωοθήκες δυνατόν να παρουσιάσουν κυστικά μορφώματα με πηγμένο αίμα εντός αυτών και τότε αποτελούν τις λεγόμενες σοκαλοτοειδείς κύστεις των ωοθηκών.
Στο στάδιο 4 η νόσος είναι σοβαρή και μπορεί να περιλαμβάνει πολλαπλές πυελικές ενδομητριωτικές εστίες (black lessions) με πολλές συμφύσεις και μεγαλύτερες σε μέγεθος νεοπλασματικές δομές. Ωστόσο, η εξέλιξη σε στάδια δε σημαίνει πάντα ότι τα συμπτώματα είναι πάντα πιο σοβαρά.

Μερικές γυναίκες που βιώνουν το στάδιο 1 της ενδομητρίωσης μπορεί να νοιώθουν περισσότερο πόνο και άλλα συμπτώματα από κάποιες γυναίκες που βρίσκονται στο στάδιο 4. Γενικά πάντως οι γυναίκες με πιο σοβαρή ενδομητρίωση έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να μείνουν έγκυες.


efiviki-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Περίληψη

Η εφηβεία αποτελεί ένα σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξη και ωρίμανση της γυναίκας. Κατά τη διάρκεια αυτής μετάβασης, η έφηβος δεν επηρεάζεται μόνο από συναισθηματικά προβλήματα αλλά και από νοσηρές καταστάσεις οι οποίες συχνά παρουσιάζονται με άτυπα συμπτώματα.

Αναζητώντας την σωστή διάγνωση, ένα καλό ιστορικό είναι πολύ σημαντικό αλλά η ασθενής μπορεί να βρίσκεται σε σύγχυση ή έντονο άγχος λόγω της επικρατούσας κοινωνικής άποψης για τη νεανική σεξουαλικότητα. Έτσι μπορεί να δώσει ψευδείς πληροφορίες που θολώνουν την εικόνα. Για το επόμενο βήμα, που είναι μια σωστή φυσική εξέταση, υπάρχει περίπτωση η έφηβος να μην έχει υποστεί ποτέ άλλοτε γυναικολογική εξέταση, οπότε δε θα είναι συνεργάσιμη, κάτι που δυσχεραίνει περισσότερο τη διαγνωστική διαδικασία.

Η οξεία κοιλία υπονοεί επείγον ενδοκοιλιακό πρόβλημα και συχνά υποδεικνύει χειρουργική διερεύνηση. Υπάρχουν ωστόσο παθολογικές καταστάσεις που μιμούνται ενδοκοιλιακή διαταραχή με κυριότερες τη δρεπανοκυτταρική κρίση, την περικαρδίτιδα, την πνευμονία κατώτερου λοβού και την νεφρίτιδα. Περισσότερο επείγουσες είναι χειρουργικές οντότητες όπως η σκωληκοειδίτιδα, η εκκολπωματίτιδα, το διατρηθέν πεπτικό έλκος, η ρήξη σπληνός και η διάτρηση εντέρου. Ειδικότερα γυναικολογικές – χειρουργικές καταστάσεις πρέπει πάντα να διερευνώνται όπως η έκτοπη κύηση, η ύπαρξη κύστεων ωοθήκης ή βλαβών στα εξαρτήματα, η φλεγμονώδης νόσος της πυέλου και η νόσος Μittelschmerz.

Aυτές οι οντότητες στην εφηβική ηλικία μπορεί να εκδηλωθούν με άτυπο τρόπο δυσκολεύοντας πολύ τη κλινική διαγνωστική προσέγγιση. Αν και η υπερηχοτομογραφία είναι η πρώτη απεικονιστική εξέταση στην εκτίμηση της ασθενούς με οξεία γυναικολογική κοιλία, ο ρόλος της CT και MRI παραμένει ενεργός σε περιπτώσεις που τα ευρήματα του υπερήχου δεν είναι διαφωτιστικά ή αν η διαταραχή ξεπερνά τις απεικονιστικές ικανότητες του ενδοκολπικού probe.

 

Εισαγωγή

Η εφηβεία αποτελεί μια διακριτή αναπτυξιακή φάση στη ζωή μιας γυναίκας, που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες βιοσωματικές αλλαγές και εξελίξεις στις νοητικές ικανότητες και στην σεξουαλικότητα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, παρατηρείται η ανάπτυξη των χαρακτηριστικών του φύλου (φυλετική κατανομή τριχώσεως, ωρίμανση των γεννητικών οργάνων, αλλαγή της χροιάς της φωνής) και επικυρώνεται η ικανότητα της αναπαραγωγής. Αδρά η εφηβεία αρχίζει περί το 11ο έτος της ηλικίας και φτάνει μέχρι το 18ο. Βέβαια υπάρχουν μεγάλες ατομικές διαφορές στα όρια αυτά, διότι ως ψυχοσωματική κατάσταση βιώνεται ως αποτέλεσμα πολύπλοκων διεργασιών, που ξεκινούν από την εμβρυϊκή ζωή και επηρεάζονται από γενετικούς, εθνικούς, διατροφικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, καθώς και από ενδοκρινολογικά και συστηματικά νοσήματα. Πολλές αιτίες οξέος κοιλιακού άλγους σε έφηβες είναι παρόμοιες με τις αντίστοιχες των ενηλίκων γυναικών. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένα ειδικά προβλήματα που συνδέονται με την οξεία γυναικολογική κοιλία στις έφηβες, όπως οι αποφρακτικές συγγενείς ανωμαλίες του γεννητικού συστήματος και η συστροφή κύστης της ωοθήκης.

 

Προσέγγιση της εφήβου με οξύ κοιλιακό άλγος

Η εγκαθίδρυση μιας αρμονικής σχέσης μεταξύ ιατρού κι εφήβου συχνά μπορεί να είναι δύσκολη, εξαιτίας των ψυχοσωματικών ιδιαιτεροτήτων που παρουσιάζουν τα άτομα αυτής της ηλικιακής ομάδος.( 2,3 ) H παρουσία του γονέα μπορεί να ελαχιστοποιήσει την εντιμότητα των απαντήσεων μιας εφήβου σε ερωτήσεις σχετιζόμενες με ενδεχόμενη σεξουαλική δραστηριότητα.

Η έλλειψη εμπειρίας της νεαράς ασθενούς να δεχτεί προσωπική ιατρική συμβουλή, η δυσκολία συζήτησης για θέματα φυλετικής ωρίμανσης, η ανησυχία για την επικείμενη κλινική-γυναικολογική εξέταση και ο φόβος διαρροής πληροφοριών, είναι τα συχνότερα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο χειρουργός γυναικολόγος κατά την λήψη του ιστορικού από μία έφηβο ασθενή. Η λήψη ιστορικού χωρίς την παρουσία κηδεμόνων, μπορεί σαφώς να εξασφαλίσει την εμπιστευτικότητα (confitentiality)(2) των πληροφοριών. Εξαιρέσεις σ’ αυτό αποτελούν τα εξής: Κίνδυνος πρόκλησης βλάβης στον εαυτό της ή σε άλλους, κίνδυνος εγκληματικής δράσης, σεξουαλική ή ψυχολογική κακοποίηση και ψύχωση.

Ένα χρήσιμο πλαίσιο για την λήψη ιστορικού σε έφηβες είναι η λεγόμενη HEADSS προσέγγιση ( 1 ) , κατά την οποία ο ιατρός ξεκινά με τα λιγότερο «απειλητικά – εμπιστευτικά» θέματα, προσπαθώντας να δομήσει ένα, ευρέος πλαισίου, διάλογο αποφεύγοντας ερωτήσεις που απαντώνται μονολεκτικά με «ναι» ή «όχι»:

  • Ηome or housing (Σπίτι ή στέγαση)
  • Education and employment (Εκπαίδευση και απασχόληση)
  • Activities (Δραστηριότητες)
  • Drugs (Ναρκωτικά)
  • Sexual activity and sexuality (Σεξουαλική δραστηριότητα και σεξουαλικότητα)
  • Suicide and depression screen (Έλεγχο για τάσεις αυτοκτονίας και κατάθλιψης)

 

Στη λήψη του γυναικολογικού ιστορικού πρέπει να υπάρχει λεπτομερής αναφορά για την εμμηναρχή, την διάρκεια του κύκλου, την ύπαρξη ή όχι δυσμηνόρροιας( 6 ), την ημερομηνία της τελευταίας εμμηνορυσίας και το χαρακτήρα της. Επίσης πρέπει να διερευνηθεί η ύπαρξη κολπικής αιμόρροιας, η χρήση αντισυλληπτικών μέσων, η πιθανότητα εγκυμοσύνης και τέλος ιστορικό πιθανής σεξουαλικής κακοποίησης.

 

Φυσική – Γυναικολογική Εξέταση

Πριν από τη γυναικολογική εξέταση είναι απαραίτητη η έγκυρη συγκατάθεση ( 4,5 ) της ασθενούς ειδικά όταν πρόκειται για άτομο άνω των 16 ετών. Σε νεαρότερη έφηβη, ακόμα και όταν υπάρχει συγκατάθεση του κηδεμόνα, πρέπει ο ιατρός να περιγράψει τη διαδικασία που θα ακολουθήσει και να περιμένει την αποδοχή της. Εξαίρεση γίνεται, όταν προκύψει επείγουσα ιατρική κατάσταση, όπως στην περίπτωση της οξείας κοιλίας και αιμοδυναμικής αστάθειας της ασθενούς, καθώς και αν υπάρχει περίπτωση νοητικής υστέρησης ή ψυχωτικής νόσου. Τέλος, ενημερώνονται ασθενής και κηδεμόνας για τις επιλογές των διαγνωστικών και θεραπευτικών οδών.

Στα πλαίσια του οξέος κοιλιακού άλγους η προσέγγιση της εφήβου ασθενούς, θα πρέπει να ακολουθεί τα βήματα της κλασσικής φυσικής εξέτασης, ξεκινώντας με την επισκόπηση και την προσεκτική εξέταση της θέσης, που λαμβάνει με το σώμα της κατά τη διάρκεια του άλγους και της συμπεριφοράς της. Παράλληλα καταγράφονται ΑΠ , σφύξεις, ακρόαση αναπνευστικού ψιθυρίσματος και καρδιακών τόνων. Προσοχή στον κλινικό καθορισμό της αιμοδυναμικής κατάστασης και στην ακρόαση της κοιλίας, ολοκληρώνοντας την εξέταση με επίκρουση και ψηλάφηση της κοιλίας αναζητώντας πιθανή ευαίσθητη ψηλαφητή μάζα και αναπηδώσα ευαισθησία.( 7,8 ) Ειδικά, σημαντικά όμως, συμπτώματα που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, είναι η παρουσία ή απουσία του πυρετού, η θέση και τα χαρακτηριστικά του άλγους και συνοδά γαστρεντερικά και ουρογεννητικά συμπτώματα. Απαραίτητος είναι ο διαχωρισμός κατά την κλινική εξέταση των σεξουαλικά από τίς μη σεξουαλικά ενεργές έφηβες. Στις πρώτες χρησιμοποιούνται κολποδιαστολείς για την ενδοκολπική επισκόπηση και συλλογή κολπικού-τραχηλικού εκκρίματος και γίνεται αμφίχειρη κολπο-κοιλιακή εξέταση και εξέταση ορθού. Στις δεύτερες, η διαφορά είναι, ότι χρησιμοποιούνται ωτοσκοπικοί/ ρινικοί διαστολείς για την ενδοκολπική επισκόπηση και γίνεται αμφίχειρη ορθο-κοιλιακή εξέταση.

 

Αίτια γυναικολογικής-μαιευτικής οξείας κοιλίας σε έφηβες

Λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης ηλικιακής ομάδας ασθενών, τα γυναικολογικά αίτια της οξείας κοιλίας συνοψίζονται στα εξής:

  • Δυσμηνόρροια -Ενδομητρίωση.
  • Mittelschmerz σύνδρομο.
  • Συγγενείς ανωμαλίες.
  • Συστροφή (torsion) εξαρτήματος.
  • Αιμορραγία λειτουργικής ωοθηκικής κύστης.
  • Δυσλειτουργικές αιμορραγίες μήτρας.
  • Φλεγμονώδης νόσος πυέλου και σαλπιγγο-ωοθηκικό απόστημα.
  • Ρήξη εξωμήτριας κύησης.
  • Κολπικός πολύποδας ή ξένο σώμα.

Η συσχέτιση των συμπτωμάτων με τη φάση του εμμηνορυσιακού κύκλου μπορεί να οδηγήσει σε μια αδρή διαφορική διάγνωση. Έτσι πριν την έναρξη της εμμήνου ρύσεως η κλινική εικόνα μπορεί να οφείλεται σε ρήξη ωχρού σωματίου ή σε ενδομητρίωση. Στη διάρκεια της εμμηνορυσίας, το άλγος υπογαστρίου και συνηθέστερα η δυσμηνόρροια των πρώτων ημερών συσχετίζονται με ενδομητρίωση. Στην μέση του κύκλου υποψιαζόμαστε την ρήξη κύστεως ωοθήκης, ειδικά μετά από σεξουαλική επαφή. Τέλος, αν υπάρξει αμηνόρροια, είναι πιθανή η ύπαρξη συγγενών ανωμαλιών ή η έκτοπη κύηση.( 8 )

Είναι άξιο λόγου να αναφερθεί πως η εξέταση ρουτίνας του κολποτραχηλικού επιχρίσματος για Chlamydia σε όλες τις σεξουαλικά ενεργές έφηβες, θα είχε νόημα εφόσον έχει διαπιστωθεί πως η ανωτέρω λοίμωξη καταλήγει σε αυξημένη επίπτωση, στην ηλικία των 25 ετών.( 9 )

Καθώς οι προσταγλαδίνες και οι φλεγμονώδεις κυτοκίνες παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία της απόπτωσης του ενδομητρίου, ευθύνονται για συμπτώματα όπως δυσμηνόρροια συνοδευόμενη από ναυτία, εμέτους, αλλαγή των συνηθειών του εντέρου, ενώ λήθαργος και πονοκέφαλος συχνά εμφανίζονται. Η χρήση των μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων και των αντισυλληπτικών με σκοπό την αλλαγή του ενδομητρίου περιβάλλοντος, αποτελεί την αντιμετώπιση εκλογής για την δυσμηνόρροια.( 1,6 )

Η συμπτωματική ενδομητρίωση δεν είναι τόσο συχνή στις έφηβες, αλλά όταν εμφανίζεται προκαλεί οξύ κοιλιακό άλγος, ενώ υπάρχει ιστορικό δυσμηνόρροιας και διαταραχών περιόδου. Όταν τα συμπτώματα δεν υποχωρούν με την επαναλαμβανόμενη χρήση αντισυλληπτικών, τότε η προσεκτική διακολπική υπερηχογραφία και η λαπαροσκόπηση κρίνονται απαραίτητες.

 

Συγγενείς ανωμαλίες

Αν και μερικές από αυτές είναι εμφανείς κατά την γέννηση, μερικές κολπικές ή/και μητριαίες ανωμαλίες μπορεί να διαγνωστούν ως αποφρακτικές συγγενείς ανωμαλίες μερικούς μήνες ή και έτη από την εμμηναρχή. Συνδυάζονται συχνά με ιστορικό πρωκτικών ή/και νεφρικών ανωμαλιών και προκαλούν οξύ ή/και χρόνιο κοιλιακό/πυελικό άλγος, αμηνόρροια, δυσλειτουργική κολπική αιμόρροια, πιθανή δυσώδη κολπική έκκριση, ενώ η κοιλιακή εξέταση μπορεί να αναδείξει ποικίλου βαθμού ευαισθησία. Στις γόνιμες γυναίκες, η συχνότητα εμφάνισης αυτών των ανωμαλιών έχει υπολογιστεί πάνω από 3%.( 10 )

Σε άτρητο υμένα προβάλλει διόγκωση στον κόλπο χωρίς παρουσία εμμήνων, με φυσιολογική όμως την ανάπτυξη των χαρακτηριστικών της ήβης και διαλείπων υπογάστριο άλγος, που συχνά λανθασμένα θεωρείται ως δυσκοιλιότητα. Χειρουργική αποκατάσταση με αστεροειδή τομή στον υμένα είναι απαραίτητη.

Σε απουσία υμενικής διόγκωσης και παρουσία των ανωτέρω, τίθεται η υποψία ύπαρξης εγκαρσίου κολπικού διαφράγματος. Το υπερηχογράφημα και στις δύο περιπτώσεις αναδεικνύει μία κεντρική πυελική μάζα, αιματόμητρα και αναλόγως αιματόκολπο. Περιστασιακά τα ανωτέρω ευρήματα δυνατόν να θεωρηθούν λανθασμένα ως «ωοθηκική κύστη». (Σχήμα 1,2).

Στη δίδελφυ μήτρα με αποφρακτικό επίμηκες κολπικό διάφραγμα, η έμμηνος ρύση συμβαίνει ως εκροή από την μία πλευρά ενώ η συλλογή ετερόπλευρα, οδηγεί σε επιδεινούμενη άτυπη δυσμηνόρροια. Υπερηχογραφικά αναγνωρίζεται ετερόπλευρη συλλογή. Η απουσία νεφρού ομόπλευρα είναι συνήθως διαγνωστική. Η εκτομή του κολπικού διαφράγματος με κολπική προσπέλαση-υστεροσκοπικά, θα ανακουφίσει από τα συμπτώματα της αποφράξεως. ( Σχήμα 3).

Η ύπαρξη μη επικοινωνούντος υπολλειματικού κέρατος της μήτρας, που φέρει ενδομήτριο κοιλότητα, είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, που προκαλεί κυκλικό άλγος, αποτέλεσμα της παλινδρόμησης της ποσότητος των εμμήνων που παράγει η «τυφλή» ενδομήτριος κοιλότητα. Το άλλο κέρας μπορεί να εμφανίζει φυσιολογική ροή. Η υπερηχογραφική είναι η ευκολώτερη διάγνωση εκτός αν την λαπαροσκόπηση συνοδεύει η ταυτόχρονη υστεροσκόπηση. (Σχήμα 4).

 

Mittelschmerz σύνδρομο

Ωοθηκικό άλγος εμφανιζόμενο δευτεροπαθώς μετά την φυσιολογική ρήξη του επικρατούντος ωοθυλακίου. Εμφανίζεται ως ετερόπλευρο άλγος στο υπογάστριο πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά την ωορρηξία (μεσοκύκλιο άλγος). Παρατηρείται διάταση της επιφάνειας της ωοθήκης με αποτέλεσμα τον ερεθισμό των κοιλιακών τοιχωμάτων. Η διάρκεια του άλγους ποικίλλει από λεπτά έως ώρες, ενίοτε 24-48 ώρες. Η εντόπιση μπορεί να εναλλάσσεται από πλευρά σε πλευρά. Η φυσική εξέταση και ο υπερηχογραφικός έλεγχος είναι χωρίς παθολογικά ευρήματα. Το άλγος είναι οξύ ή ως επί μυικών συσπάσεων, ενίοτε μεγάλης έντασης. Υποχωρεί τις περισσότερες φορές μόνο του και τα ήπια αναλγητικά και αντισυλληπτικά συχνά είναι χρήσιμα. (8)

Αυτή η κλινική οντότητα παρουσιάζεται με αυξημένη συχνότητα στην ηλικία της εμμηναρχής. Η σημαντικότητά της έγκειται στο ότι η μη έγκαιρη διάγνωση οδηγεί σε απόφραξη της σάλπιγγας και σε στραγγαλισμό και απώλεια της ωοθήκης. Πολλές παθολογικές καταστάσεις της ωοθήκης και του φαλλοπιανού πόρου προκαλούν την μεγέθυνσή τους αυξάνοντας έτσι τον κίνδυνο της συστροφής του αυξημένου σε μάζα και όγκο εξαρτήματος, γύρω από τον προσθιοπίσθιο άξονά του. Το μέγεθος της ωοθήκης που προδιαθέτει σε συστροφή είναι 10 -12 cm.( 11 ) Συμπαγείς όγκοι όπως οι δερμοειδείς κύστεις, προδιαθέτουν σε συστροφή, ενώ οι ευμεγέθεις έμμισχοι, βραδείας ανάπτυξης, όγκοι προδιαθέτουν σε συστροφή μέσω της αλλαγής της θέσεώς τους, συχνότερα στο δεξιό εξάρτημα.

Η ασθενής εμφανίζει έντονο οξύ άλγος, δίκην μαχαιριάς, εντοπιζόμενο στο δεξιό ή αριστερό κάτω τεταρτημόριο κοιλίας, ανάλογο του βαθμού της φλεβικής απόφραξης. Συχνά συνοδεύεται από ναυτία κι έμετο, χαμηλή πυρετική κίνηση και ήπια λευκοκυττάρωση. Ενίοτε το άλγος παρουσιάζεται με την μορφή εξάρσεων και υφέσεων καθώς η συστροφή και η επάνοδος στην φυσική θέση εναλλάσσονται. Σε περίπτωση νέκρωσης και φλεγμονής του συστραφέντος οργάνου, μπορεί να εμφανιστεί υψηλός πυρετός με έντονη μυική σύσπαση, μιμούμενη την εικόνα οξείας σκωληκοειδίτιδος. Ο Adelman και οι συνεργάτες του κατέγραψαν εσφαλμένη προεγχειρητική διάγνωση σκωληκοειδίτιδος στο 23% των κοριτσιών που τελικά χειρουργήθηκαν για ωοθηκικές βλάβες.( 12 ) Στην εξέταση της κάτω κοιλίας είναι συχνή η ανεύρεση ψηλαφητής ευαίσθητης μάζας ή/και ασκίτη. Η διάγνωση τίθεται μετά την κλινική εξέταση με υπερηχογράφημα, κυρίως διακολπικό και με αξονική ή μαγνητική τομογραφία. Παραδοσιακά η συστροφή αντιμετωπίζεται με σαλπιγγο-ωοθηκεκτομή, σε νέκρωση του εξαρτήματος ή με μερική ωοθηκεκτομή σε λιγότερο επιπλεγμένες περιπτώσεις. Η λαπαροσκόπηση συχνά προτιμάται, ως χειρουργική προσέγγιση, για διάγνωση και θεραπεία. Η σύγχρονη αντιμετώπιση περιλαμβάνει και την προσπάθεια χειρουργικής αποκατάστασης της συστροφής του εξαρτήματος επιτρέποντας την βιωσιμότητά του. Αυτή η προσπάθεια αποκατάστασης είχε αρχικά συνδεθεί με τον φόβο της δυνητικής απελευθέρωσης θανατηφόρων εμβόλων, γεγονός που δεν επιβεβαιώθηκε τελικά σε κάποια από όλες τις σχετικές έρευνες. (13,14).

Ρήξη Αιμορραγικής Λειτουργικής Κύστης

Σ’ αυτή την κλινική οντότητα η ασθενής προσέρχεται με υπογάστριο άλγος οξείας έναρξης, οπότε ο άμεσος υπερηχογραφικός έλεγχος της κάτω κοιλίας θα αποκλείσει την περίπτωση της έκτοπης κύησης.(15) Ωστόσο λόγω της μεγάλης αγγειοβρίθειας του ωχρού σωματίου, μπορεί να επισυμβεί απειλητική για τη ζωή αιμορραγία, με αποτέλεσμα κοιλιακή διάταση και κίνδυνο υποβολαιμικού shock. Η κύστη ωχρού σωματίου είναι το αποτέλεσμα ενός παραμένοντος ώριμου ωχρού σωματίου, σε μια παρατεταμένη ωχρινική-εκκριτική φάση. Οι κύστεις του ωχρού σωματίου έχουν μεγαλύτερο μέγεθος από τις αντίστοιχες ωοθυλακικές και συνήθως προκαλούν καθυστέρηση στην έναρξη της εμμηνορυσίας, η οποία όταν εμφανιστεί συνοδεύεται από μηνορραγία (Halban’s syndrome).(16) Οι κύστεις, αν δεν ραγούν, υποχωρούν σε 4-8 εβδομάδες. Σε περίπτωση που η ασθενής προσέρχεται σε αιμοδυναμική αστάθεια ενδείκνυται η άμεση λαπαροτομή, ενώ σε σταθερή αιμοδυναμική κατάσταση κατάλληλη είναι η διαγνωστική και θεραπευτική λαπαροσκόπηση.

Ωοθηκικοί Όγκοι

Οι ωοθηκικοί όγκοι είναι σπάνιοι στα παιδιά και τις εφήβους, αλλά αποτελούν τους συχνότερους όγκους του γεννητικού συστήματος σε αυτές τις ηλικίες. Από αυτούς 77,2% είναι καλοήθεις ή λειτουργικές ωοθηκικές μάζες, 15,7% είναι κακοήθεις και 7% οριακής κακοήθειας (borderline). (17) Παθολογοανατομικά, διακρίνονται σε 3 κατηγορίες: όγκοι από αρχέγονα γεννητικά κύτταρα (germ cells tumors), όγκοι από εξειδικευμένα κύτταρα (stromal tumors) και επιθηλιακοί όγκοι. Οι πρώτοι αποτελούν το συχνότερο τύπο στη παιδική και εφηβική ηλικία.

Tα ώριμα κυστικά τερατώματα (δερμοειδείς κύστεις) είναι οι πιο συχνοί καλοήθεις όγκοι. Υποτροπή μετά από χειρουργική αντιμετώπιση συμβαίνει στο 4%. Ακολουθούν σε συχνότητα τα ορώδη κυρίως και τα βλενώδη κυσταδενώματα, που είναι όγκοι λείοι και καλώς περιγεγραμμένοι. Από τους καλοήθεις στρωματικούς όγκους, συχνότερα είναι τα ινώματα (0,5-2%).

Ο ωοθηκικός καρκίνος, ιδιαίτερα στα παιδιά και τις εφήβους ασθενείς, περιλαμβάνει κυρίως τους όγκους από αρχέγονα γεννητικά κύτταρα, και τον νεανικό τύπο κοκκιοκυτταρικών όγκων.

Oι κακοήθεις όγκοι από αρχέγονα γεννητικά κύτταρα αναπτύσσονται με εξαιρετική ταχύτητα. Ιστολογικά περιλαμβάνουν δυσγερμινώματα, εμβρυονικά καρκινώματα, χοριοκαρκινώματα και ανώριμα τερατώματα. Σύμφωνα με την ανατομική κατασκευή αυτής της ηλικίας, το πιο συχνό σημείο είναι κοιλιακό άλγος ή ψηλαφητή μάζα. Αιφνίδια έναρξη του πόνου δηλώνει συστροφή ή ρήξη.(19)

Από τους στρωματικούς καρκίνους, ο νεανικός κοκκιοκυτταρικός όγκος είναι ο πιο συχνός, εντοπίζεται συνήθως στη μία ωοθήκη, αναπτύσσεται με βραδύτητα και αντιμετωπίζεται με απλή ογκεκτομή. Εκδηλώνεται με πρώιμη ήβη λόγω της παραγωγής οιστρογόνων. Αντίθετα, οι όγκοι Sertoli-Leydig (0,2% του συνολικού ποσοστού καρκίνων) προκαλούν αρρενοποίηση. Οι επιθηλιακοί όγκοι είναι ακόμη πιο σπάνιοι στις νεαρές ασθενείς, παράμενουν όμως σημαντικό τμήμα στη διαφορική διάγνωση κάθε ωοθηκικού όγκου. Για τις επιθηλιακές ωοθηκικές νεοπλασίες αυτής της ηλικιακής ομάδας οι συχνότερες είναι οι όγκοι οριακής ( borderline ) κακοήθειας και οι καλά διαφοροποιημένοι όγκοι πρώιμου σταδίου.

Εξαιτίας των μη ειδικών συμπτωμάτων, ο ωοθηκικός καρκίνος συχνά διαγιγνώσκεται στις ενήλικες σε προχωρημένο στάδιο, αλλά στις έφηβες στο 65% των περιπτώσεων εκδηλώνεται με οξύ κοιλιακό άλγος.(18) Γενικότερα, η διάγνωση των ωοθηκικών όγκων γίνεται συνήθως εξαιτίας των επιπλοκών τους όπως συστροφή, ρήξη, αιμορραγία, ασκίτης ή παρακώληση παρακείμενων σπλάχνων. Ανεξάρτητα από την υποκείμενη παθολογία της ωοθήκης, όλες οι ανωτέρω επιπλοκές προκαλούν ένα κλινικό σύνδρομο με υπογάστριο άλγος, ναυτία κι έμετο, χαμηλή πυρετική κίνηση και μυική σύσπαση των κοιλιακών τοιχωμάτων, συνεπώς συμπτώματα και σημεία που όπως προείπαμε, θα πρέπει να διαφοροδιαγνωσθούν από την οξεία σκωληκοειδίτιδα.(12) Στοιχεία που σπανιότερα καταγράφονται, αλλά όταν υπάρχουν θέτουν προεγχειρητικά αυξημένη την υποψία για ωοθηκική εξεργασία, είναι η ψηλαφητή κοιλιακή μάζα, ο ασκίτης και η πρόωρη ήβη.

Οι καρκινικοί δείκτες είναι πολύ χρήσιμοι για τη διαφορική διάγνωση, τον έλεγχο της ανταπόκρισης στη θεραπεία και την καταγραφή των υποτροπών της νόσου. Η AFP είναι έγκυρος δείκτης για εμβρυονικούς και μεικτούς αρχέγονους γεννητικούς όγκους, καθώς και για ανώριμα τερατώματα. Παρόμοια, η hCG παράγεται από εμβρυονικούς όγκους και χοριοκαρκινώματα. Αύξηση της LDH έχει παρατηρηθεί σε πολλές περιπτώσεις δυσγερμινωμάτων. Το CA-125 ήταν το πρώτο μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι των επιθηλιακών όγκων που χρησιμοποιήθηκε ευρέως, αλλά έχει μικρή ειδικότητα.(20)

Xειρουργική αντιμετώπιση ωοθηκικών όγκων

Στους καλοήθεις όγκους (κύστεις, τερατώματα) συνίσταται η εκτομή ή η εκπυρήνιση του μορφώματος με μερική ωοθηκεκτομή. Σε περίπτωση αιμορραγίας λόγω ρήξης, γίνεται προσπάθεια διατήρησης του εξαρτήματος με αιμοστατική ραφή. Αν αυτό δεν είναι εφικτό, όπως και όταν λόγω συστροφής έχει επέλθει νέκρωση του εξαρτήματος, τότε η αντιμετώπιση γίνεται με σάλπιγγο-ωοθηκεκτομή. Σημαντικό είναι, να γίνει καθήλωση της ετερόπλευρης υγειούς ωοθήκης, για να αποφευχθεί πιθανή μελλοντική συστροφή αυτής.(21)

Στην χειρουργική αντιμετώπιση παιδιών ή εφήβων με ωοθηκική κακοήθεια πρέπει πάντα να γίνεται προσπάθεια διατήρησης της ωοθηκικής λειτουργίας και εξασφάλισης της γονιμότητας, ιδιαίτερα εφόσον μπορεί να εφαρμοστεί αποτελεσματική χημειοθεραπεία.

Σύμφωνα με την F.I.G.O η εγχειρητική σταδιοποίηση επιτυγχάνεται: α) με κυτταρολογική εξέταση του ασκιτικού υγρού και του περιτοναϊκού εκπλύματος, β) με επισκόπηση του ήπατος και των ημιδιαφραγμάτων, γ) με εκτομή επιπλόου, δ) με βιοψία παραορτικών και πυελικών λεμφαδένων και ε) με ιστοληψία από την ετερόπλευρη ωοθήκη.

Η προχωρημένη νόσος σπάνια συνοδεύεται από προσβολή της ετερόπλευρης ωοθήκης, οπότε η λιγώτερο επιθετική χειρουργική παρέμβαση με διατήρηση της μήτρας και της ετερόπλευρης ωοθήκης θα πρέπει να προτιμάται. Η χημειοθεραπεία για τους κακοήθεις όγκους από αρχέγονα κύτταρα θα πρέπει να είναι συνδυασμένη, συνήθως μπλεομυκίνη, ετοποσίδη και σισπλατίνη.(22) Στους κακοήθεις στρωματικούς όγκους της γεννητικής ταινίας απαιτείται χημειοθεραπεία βασιζόμενη στην σισπλατίνη, όταν υφίσταται μετάσταση ή υποτροπή της νόσου.(23) Η θεραπεία του επιθηλιακού ωοθηκικού καρκίνου στις έφηβες βασίζεται στις ίδιες αρχές για την αντιμετώπιση των ενηλίκων με μεγαλύτερη όμως έμφαση στην ανατομική διατήρηση.(24)

Φλεγμονώδης νόσος της πυέλου(Pelvic inflammatory disease-PID)

φλεγμονώδης νόσος της πυέλου αποτελεί μία από τις πιο συχνά καταγεγραμμένες διαγνώσεις στη διαφοροδιαγνωστική του οξέος κοιλιακού άλγους στις έφηβες. Είναι ένα δευτεροπαθές οξύ κλινικό σύνδρομο, που συμβαίνει μετά από λοίμωξη ή φλεγμονή του κατώτερου γεννητικού συστήματος. Οι λοιμώξεις, στην πλειοψηφία τους, συμβαίνουν με την ανιούσα οδό και συχνότερα σε σεξουαλικά ενεργές έφηβες. Άλλοι προδιαθεσικοί παράγοντες είναι: το ιστορικό λοίμωξης της γεννητικής οδού, η προηγηθείσα PID, οι πολλαπλοί σεξουαλικοί σύντροφοι και το ενδομήτριο σπείραμα. Ενδιαφέρον είναι ότι η χρήση αντισυλληπτικών φαίνεται να ελαττώνει τον κίνδυνο εμφάνισης φλεγμονώδους νόσου της πυέλου.(8,25)

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η έναρξη των συμπτωμάτων παρατηρείται κατά τη διάρκεια της 1ης εβδομάδας του εμμηνορυσιακού κύκλου. Η κλασσική εκδήλωση είναι αυτή της πυελικής περιτονίτιδας. Υπάρχει έντονο υπογάστριο ή υπερηβικό άλγος συνήθως αμφοτερόπλευρο που επιδεινώνεται με την κίνηση και/ή τη βάδιση. Η ασθενής τείνει να περπατά αργά, σκυμμένη κινώντας ελάχιστα τα πόδια της («PID συρόμενη βάδιση»). Ο πόνος προηγείται του πυρετού, ο οποίος μπορεί να φτάσει ως τους 39,50 C. Ναυτία και έμετος δυνατόν να συνυπάρχουν. Η κολπική έκκριση είναι συχνή και αποτελεί ένα σημαντικό διαγνωστικό στοιχείο, ενώ μπορεί να υπάρχει και δυσουρία.

Στη φυσική εξέταση αποκαλύπτεται σημαντική υπογάστρια ευαισθησία με σύσπαση και αναπηδώσα ευαισθησία. Στην αμφίχειρη γυναικολογική εξέταση παρατηρείται κατά την μετακίνηση του τραχήλου έντονη ευαισθησία της μήτρας και έντονη ευαισθησία στη ψηλάφηση των εξαρτημάτων. Η πάχυνση του εξαρτήματος είναι συνήθως εμφανής.( 26,27)

Ο εργαστηριακός έλεγχος δείχνει αύξηση της τιμής των λευκών αιμοσφαιρίων και της ταχύτητας καθίζησης ερυθρών. Λευκά αιμοσφαίρια είναι παρόντα στις τραχηλικές-κολπικές εκκρίσεις και η απουσία τους αμφισβητεί τη διάγνωση.

Σε ποσοστό 15% των ασθενών, τα πυελικά συμπτώματα συνδυάζονται με ενοχλήματα στο δεξιό άνω τεταρτημόριο κοιλίας. Αυτό οφείλεται σε δευτεροπαθή , μετά από PID, περιηπατίτιδα που αποτελεί το λεγόμενο Fitz Hugh Curtis σύνδρομο. Εμφανίζεται ως πλευριτικό άλγος στο δεξιό υποχόνδριο που αντανακλά στο σύστοιχο ώμο. Το ήπαρ είναι ευαίσθητο στην ψηλάφηση. Επιπρόσθετα στις προαναφερόμενες παθολογικές τιμές του εργαστηριακού ελέγχου , παρατηρείται και αύξηση των ηπατικών ενζύμων.(28)

Σαλπιγγικό ή ωοθηκικό απόστημα εμφανίζεται ως επιπλοκή στο 15% έως 30% των περιπτώσεων. Τείνει να συνδυάζεται με ιστορικό άλγους διάρκειας μεγαλύτερης των 7 ημερών και παράλληλα με εντονώτερη αύξηση της ταχύτητας καθίζησης των ερυθρών. Μία ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη μάζα εντοπίζεται με την προσεκτική αμφίχειρη εξέταση, ενώ η υπερηχογραφία είναι απαραίτητη και χρήσιμη. Η ρήξη του αποστήματος οδηγεί σε περιτονίτιδα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το σαλπιγγοωοθηκικό απόστημα είναι συνήθως μια πολυμικροβιακή λοίμωξη, παρά το γεγονός ότι οι γενικές πυελικές φλεγμονές είναι μονομικροβιακές. Στα σαλπιγγοωοθηκικά αποστήματα εντοπίζεται ένα μίγμα από αναερόβιους, δυνητικά αναερόβιους και αερόβιους μικροοργανισμούς. Συχνότερα απομονώνεται μία ποικιλία Εντεροβακτηριοειδών, όπως Escherichia coli (37%), Bacteroides fragilis (22%), άλλα είδη Bacteroides (26%), Peptostreptococcus (18%) και Peptococcus (11%).(29,30)

Η υπερηχογραφία είναι πολύ βοηθητική στη διάγνωση του σαλπιγγοωοθηκικού αποστήματος, αλλά και στην παρακολούθηση εκείνου που αντιμετωπίστηκε συντηρητικά. Η τυπική εικόνα είναι ένα σύμπλεγμα ή μάζα κύστεων στο εξάρτημα με μικτή ηχογένεια και διαφραγμάτια.

Το “ gold standard” της διάγνωσης, ιδιαίτερα σε δύσκολες περιπτώσεις, παραμένει η λαπαροσκόπηση.

Η διαφορική διάγνωση της φλεγμονώδους νόσου της πυέλου από τη διάτρηση φλεγμαίνουσας σκωληκοειδούς, είναι δύσκολη, ακόμη και στα πιο έμπειρα χέρια. Η λαπαροσκόπηση ή ερευνητική λαπαροτομία αποτελεί την πλέον απαραίτητη κίνηση για την θεμελίωση της διάγνωσης στις πιο δύσκολες περιπτώσεις.

Ενδείξεις για χειρουργική παρέμβαση στην θεραπεία του σαλπιγγοωοθηκικού αποστήματος, είναι: α) αμφισβητήσιμες διαγνώσεις όπου και άλλο χειρουργικό επείγον μπορεί να υπάρχει όπως π.χ. σκωληκοειδίτις β) ρήξη αποστήματος και γ) αποτυχία ιατρικής θεραπείας με ή χωρίς λαπαροσκοπική έκπλυση και παροχέτευση. Οι πρώτες δύο αποτελούν ενδείξεις για επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση. Ενδοπεριτοναϊκή ρήξη του αποστήματος αποτελεί πραγματικά βαρεία χειρουργική επείγουσα κατάσταση, όπου οποιαδήποτε αργοπορία αυξάνει σημαντικά τον κίνδυνο συνδρόμου σήψης, σηπτικού shock ακόμη και θανάτου.(31)

Στα πλαίσια συντηρητικής παρέμβασης, όταν ενδείκνυται, εκτός της αναμφισβήτητης I.V. αντιμικροβιακής αγωγής, προτείνεται και η CT- ή υπερηχογραφικά υποβοηθούμενη διαδερμική παροχέτευση. Η επιτυχία της μεθόδου κυμαίνεται μεταξύ 77% έως 94% σε τελευταίες μελέτες(32) και η τεχνική αυτή αναμένεται να παίξει σημαντικό ρόλο στο άμεσο μέλλον. Υπογραμμίζεται ότι η παροχέτευση μέσω προσπέλασης με οπισθία κολποτομία έχει σε μεγάλη κλίμακα εγκαταλειφθεί, λόγω του υψηλού ποσοστού επιπλοκών, όπως περιτοναϊκή σήψη και θάνατο.(33)

Για πρακτικούς λόγους τα κλινικά κριτήρια, που βοηθούν στη διάγνωση, φαίνονται στον διπλανό πίνακα

Έκτοπη κύηση

  • (+) test κύησης.
  • Διάφορης έντασης πυελικό άλγος με ή χωρίς κολπική αιμόρροια.
  • Επίπεδα β-HCG, διακολπικός U/S, λαπαροσκόπηση.
  • Σε ρήξη: οξεία χειρουργική κοιλία, αιμορραγικό shock.
  • Λαπαροσκόπηση Vs λαπαροτομίας*.
  • Conservative tube sparing surgery.
Βιβλιογραφία
  1. Grover Sonia. Pelvic pain in the female adolescent patient. Department of Gynaecology, Royal Children’s Hospital. Australian Family Physician 2006; 35: No 11.
  2. Ford CA, Millstein SG, et al. Influence of physician confidentiality assurances on adolescents’ willingness to disclose information and seek future health care. A randomised controlled trial. JAMA 1997; 278:1029-34.
  3. Goldenring J, Cohen E. Getting into adolescents heads. Community Pediatrics 1988; 75-80.
  4. Gillick v West Norfolk and Wisbech Area Health Authority [ 1985 ].
  5. Marion ( No.2 ) [ 1994 ]. Family Law Court 92-448.
  6. Ginny L. Ryan, MD, Alan Stolpen, MD, and Bradley J. Van Voorhis, MD. An Unusual Cause of Adolescent Dysmenorrhea. Obstetrics and Gynecology 2006; 108: 1017-1023.
  7. Ronald G. Barr, MDCM, FRCP. Abdominal Pain in the Female Adolescent. Pediatrics in Review. 1983; 4: 281-289.
  8. Daniel L. Mollitt. The Teenage Girl. Seminars in Pediatric Surgery, vol 6, No2, 1997: 100-104.
  9. Vajdic CM, Middleton M, Bowden FJ, Fairley CK, Kaldor JM. The prevalence of genital Chlamydia trachomatis in Australia 1997-2004: a systematic review. Sex Health 2005;2: 169-83.
  10. Simon C, Martinez L, Pardo F, Tortajada M, Pellicer A. Mullerian defects in women with normal reproductive outcome. Fertil Steril 1991; 56; 1192-3.
  11. Lt Col Devendra Arora, Col TK Bhattacharyya, Maj PR Lele. Acute Abdomen in Gynaecological Practice. MJAFI 2005; 61:66-70.
  12. Adelman S, Benson CD, Hertzler JH: Surgical lesions of the ovary in infancy and childhood. Surg Gynecol Obstet 141:219, 1975.
  13. Powell JL, Foley FP, Llorens AS. Torsion of fallopian tube in postmenopausal women. American Journal of Obstetrics and Gynaecology 1985; 28:375.
  14. Oelsner G, et al. Long term follow up of the twisted ischemic adnexa managed by torsion. Fertil Steril 1993; 60: 976.
  15. Bree RL, Edwards M, et al: Trans vaginal sonography in the evaluation of normal early pregnancy with hCG level. AJR 53: 75, 1989.
  16. Tarazza H, Moore R. Gynecologic causes of the acute abdomen and the acute abdomen in pregnancy. Surgical Clinics of North America. Vol 77, No 6 , Dec 1997.
  17. Hassan E, Creatsas G, Michalas S. Genital tumors during childhood and adolescence. A clinical and pathological study of 71 cases. Clin Exp Obstet Gynecol 1999; 26: 20-1.
  18. Ind T, Shepherd J. Pelvic tumors in adolescence. Best Pract Res Clin Obstet Gynaecol 2003; 17:149-68.
  19. Major T, Borsos A, et al. Ovarian malignancies in childhood and adolescence. Eur J Obstet Gynecol Reprod Biol 1995; 63: 65-8.
  20. Horowitz IR, DeLa Cuesta RS, Majmudar B. Benign and Malignant tumors of the ovary. Pediatric and adolescent gynecology. 2nd ed. Philadelphia: Lippincott Williams and Wilkins; 2000: 441-62.
  21. King DR: Ovarian cysts and tumors. In Welch KJ, Randolph JG, Ravitch MM, et al: Pediatric Surgery, Edition 4. Chicago, Year Book Medical Publishers, 1986, pp 1341-1352.
  22. Yoshinaka A, Fukasawa I, et al. The fertility and pregnancy outcomes of the patients who underwent preservative operation followed by adjuvant chemotherapy for malignant ovarian tumors. Arch Gynecol Obstet 2000; 264: 124-7.
  23. Schneider DT, Calaminus G, et al. Ovarian sex cord-stromal tumors in children and adolescents.
  24. Pfeifer SM, Gosman GG. Evaluation of adnexal masses in adolescents. Pediatr Clin North Am 1999;46:573-92.
  25. Μuscari ME, Milks CJ: Assessing acute abdominal pain in adolescent females. Pediatric Nurs 21: 215-220, 1995.
  26. Chacko MR, Woods CR: Gynecologic infections in childhood and adolescence, in Feigen RD, Chery JD (eds) Text of Pediatric Infectious Diseases, chap 60, vol 1 (ed 3). Philadelphia, PA, Saunders, 1992, 507-539.
  27. Goldstein DP: Acute and chronic pelvic pai.. Pediatr Clin North Am 36: 573-580, 1989.
  28. Quan M: Diagnosis of acute pelvic pain. J Fam Pract 35: 422-432, 1992.
  29. Krivak T, Propst A, Horowitz G: Tubo-ovarian abscess. Principles of contemporary management. Fem Patient 22:27, 1997.
  30. Wiesenfeld HC, Sweet RL: Progress in the management of tubo-ovarian abscesses. Clin Obstet Gynecol 138:433, 1993.
  31. Landers DV: Tubo-ovarian abscess complicating pelvic inflammatory disease. In Landers DV, Sweet RL (eds): Pelvic Inflammatory Disease. New York, Springer Verlag, 1996, p 94.
  32. Mann WJ, Stovall TG: Gynecologic surgery. New York, Churchill Livingstone, 1996, p 668.
  33. Rubenstein PR, et al: Colpotomy drainage of pelvic abscess. Obstet Gynecol 48:142, 1976.

 


mastou.jpg
25/Nov/2022

Ο Μαστός: Τα πάντα για τον Μαστό

Ο μαστός αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα για την κατάταξη του ανθρώπου στην τάξη των θηλαστικών. Στον άνδρα, εκτός από λίγες εξαιρέσεις, παραμένει ανενεργός, ενώ στη γυναίκα υπόκειται σε πλήθος λειτουργικών και μορφολογικών μεταβολών, που σχετίζονται με την εμμηνορρυσία, την κύηση, την γαλουχία και την εμμηνόπαυση. Ο δυναμικός αυτός ρόλος του έχει ως συνέπεια πλήθος δυσλειτουργιών και κλινικών εκδηλώσεων, που καθιστούν τα νοσήματα του μαστού συχνά κλινικά προβλήματα.

Οι καλοήθεις παθήσεις αφορούν στο 88%-90% της παθολογίας του μαστού και περιλαμβάνουν όλες τις παθολογικές του καταστάσεις εκτός του καρκίνου. Οι καλοήθεις παθήσεις του μαστού εμφανίζουν κλινική και ακτινολογική ποικιλομορφία και μπορούν να καταταγούν, με βάση την κλινική τους εικόνα, σε οκτώ ομάδες:

  1. Παθήσεις απότοκες θηλασμού
    (Επώδυνες θηλές και ραγάδες, υπερφόρτωση των μαστών, μαστίτιδα της λοχείας, απόστημα του μαστού, γαλακτοκήλη).
  2. Φλεγμονή Μαστού
    Στην ομάδα αυτή περιλαμβάνονται όλες οι καταστάσεις φλεγμονών που εμφανίζονται εκτός της περιόδου της γαλουχίας. Οι περιπτώσεις αυτές διακρίνονται σε:
  • Μαστίτιδα(οξεία μαστίτιδα, χρόνια ή υποτροπιάζουσα μαστίτιδα, μαστίτιδα από σιλικόνη).
  • Απόστημα του μαστού
  • Συρίγγιο
  • Έκζεμα
  • Ειδικές φλεγμονές
  1. Παθολογικές εκκρίσεις – Υγρό από τη θηλή

Ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών (35%-40%), που προσέρχεται για εξέταση, εμφανίζει υγρό από τη θηλή. Η έκκριση αυτή μπορεί να είναι τυχαίο εύρημα από την ίδια την ασθενή ή να διαπιστωθεί κατά την κλινική εξέταση ή την μαστογραφία. Η ύπαρξη εκκρίματος από την θηλή, εκτός περιόδου κύησης και θηλασμού, αποτελεί παθολογικό εύρημα. Και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να γίνεται κυτταρολογικός έλεγχος του εκκρίματος. Κάθε έκκριση, όμως, από τον μαστό δεν προδικάζει κακοήθεια. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός καταστάσεων που μπορεί να προκαλέσει παθολογική έκκριση.

  • Μηχανικός ερεθισμός
  • Χορήγηση φαρμάκων – Γαλακτόρροια (ηρεμιστικά ή καρδιοτονωτικά φάρμακα)
  • Καλοήθεις παθήσεις (ενδοπορικό θήλωμα, διάταση των γαλακτοφόρων πόρων, ινοκυστική μαστοπάθεια)
  • Νευροορμονικά αίτια: Αμηνόρροια-Γαλακτόρροια(Σύνδρομο Chiari-Frommel), αδένωμα της υπόφυσης, θυρεοειδεκτομή, ωοθηκεκτομή, μαστεκτομή, μαστίτιδα των νεογνών)
  • Τραυματισμός του θωρακικού τοιχώματος (θωρακοτομή, πνευμονεκτομή).
  1. Συγγενείς ανωμαλίες του μαστού

Οι συγγενείς ανωμαλίες του μαστού περιλαμβάνουν πληθώρα κλινικοανατομικών δυσμορφιών, από τις απλές υποπλασίες μέχρι τις σοβαρές ανωμαλίες. Οι ανωμαλίες αυτές, όπως είναι ευνόητο, δημιουργούν διαφορετικού βαθμού ασυμμετρία των μαστών, η οποία επηρεάζει την ψυχική υγεία των ασθενών.

Οι ανωμαλίες των μαστών διακρίνονται στις ανωμαλίες ατροφικού τύπου, ανωμαλίες υπερτροφικού τύπου και ανωμαλίες του συμπλέγματος της θηλής – θηλαίας άλω.

α. Ανωμαλίες ατροφικού τύπου: Αμαστία (ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη), απλασία (ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη), υποπλασία (ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη) , ατροφία.

β. Ανωμαλίες υπερτροφικού τύπου: Πολυμαστία, υπερτροφία (αμφοτερόπλευρη ασύμμετρη υπερτροφία, ετερόπλευρη υπερτροφία και ετερόπλευρη υποπλασία).

γ. Ανωμαλίες του συμπλέγματος θηλής- θηλαίας άλω: Ανωμαλίες ως προς τον αριθμό και τη θέση, αθηλία, πολυθηλία(υπεράριθμες θηλές), έκτοπη θηλή, μορφολογικές ανωμαλίες θηλής.

  1. Καλοήθεις όγκοι του μαστού

 

Κύστη Μαστού
Η κύστη μαστού είναι καλοήθης κυστικός όγκος και εμφανίζεται συχνότερα στην δεκαετία πριν από την εμμηνόπαυση. Τα κλινικά ευρήματα ποικίλλουν. Ψηλαφητικά μπορεί να είναι ομαλή ή ανώμαλη, επώδυνη ή ανώδυνη, ευπίεστη ή ασυμπίεστη, καλά αφοριζόμενη, κινητή, χωρίς συμφύσεις, μονήρης ή πολλαπλή, ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη. Στις κύστες μαστού η διάγνωση τίθεται με την κλινική εξέταση και την μαστογραφία, αλλά επιβεβαιώνεται με τους υπερήχους και την παρακέντηση. Η παρακέντηση, στην περίπτωση των κύστεων, έχει διπλό χαρακτήρα, διαγνωστικό και θεραπευτικό. Το υγρό των κύστεων αποστέλλεται για κυτταρολογική εξέταση. Οι κύστεις μαστού δεν εξαιρούνται χειρουργικά, εκτός εάν διαπιστωθεί ενδοκυστική ανωμαλία, γαλακτοκήλη, απόστημα, αιμάτωμα.

Ινοαδένωμα
Το ινοαδένωμα είναι το τρίτο σε συχνότητα νεόπλασμα του μαστού, μετά την κυστική νόσο και τον καρκίνο. Είναι όμως ο συχνότερος όγκος σε ηλικία μικρότερη των 25 ετών. Είναι καλοήθης όγκος της νεαρής ηλικίας και προέρχεται από υπερπλασία τόσο του επιθηλιακού όσο και του ινώδους στοιχείου του μαστού. Κλινικά εμφανίζεται ως ογκίδιο ομαλό, κινητό, ανώδυνο, καλά αφοριζόμενο, σκληρό και ασυμπίεστο. Μπορεί να είναι μονήρες ή πολλαπλό, με ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη εντόπιση. Συχνά η αδένωση παρουσιάζει τάση αύξησης του μεγέθους του και αρκετές φορές κυκλική αυξομείωση, γεγονός που στηρίζει την άποψη ότι το ινοαδένωμα είναι ορμονοεξαρτώμενο. Στις πολύ νέες γυναίκες, στις οποίες η πιθανότητα καρκίνου του μαστού είναι σχεδόν μηδενική, η θεραπεία είναι συντηρητική, ενώ στις μεγαλύτερες εφαρμόζεται χειρουργική εξαίρεση του ογκιδίου.

Φυλλοειδές κυστεοσάρκωμα
Το φυλλοειδές κυστεοσάρκωμα μοιάζει με το ινοαδένωμα προέρχεται όμως από τα κύτταρα του στρώματος και όχι από τον αδενικό ιστό του μαστού. Έχει την τάση να μεγαλώνει και να καταλαμβάνει μεγάλο τμήμα του μαστού. Αν και είναι καλοήθης όγκος έχει την τάση να υποτροπιάζει τοπικά γι’ αυτό και θα πρέπει να εξαιρείται με ευρεία χειρουργική εκτομή. Σπάνια μπορεί να επιδείξει κακοήθη συμπεριφορά και να δώσει απομακρυσμένες μεταστάσεις.

Λίπωμα
Το λίπωμα είναι καλοήθες ογκίδιο του μαστού λιπώδους σύστασης. Κλινικά είναι ανώδυνο, μαλακό, πολύλοβο, κινητό, καλά αφοριζόμενο και συνήθως μονήρες. Εντοπίζεται στον υποδόριο χώρο, ποικίλλει σε μέγεθος και δε συμφύεται με το υπερκείμενο δέρμα. Διαγιγνώσκεται με υπερηχογράφημα μαστού και μαστογραφία. Θεραπεία εκλογής είναι η χειρουργική εξαίρεση.

ΚΑΚΟΗΘΕΙΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΣΤΟΥ

Στη χώρα μας, όπως και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ο καρκίνος του μαστού είναι η συχνότερη μορφή καρκίνου στις γυναίκες, ενώ στους άνδρες εμφανίζεται σπανιότατα. Η συχνότητά τους διαφέρει από χώρα σε χώρα. Στις Η.Π.Α. υπολογίζεται ότι ποσοστό 10% των γυναικών προσβάλλεται από καρκίνο του μαστού, ενώ ποσοστό 3% των γυναικών πεθαίνει από τη μορφή αυτή του καρκίνου. Ο μεγαλύτερος αριθμός περιπτώσεων καρκίνου του μαστού παρουσιάζεται στις ηλικίες 40-75 ετών, ενώ οι περισσότεροι θάνατοι σημειώνονται στις ηλικίες 45-80 ετών.

Πηγή: https://www.ivf-embryo.gr/


karkinos-1-1200x800.jpg
25/Nov/2022

Είδη Γυναικολογικού Καρκίνου

Οι γυναικολογικοί καρκίνοι είναι καρκίνοι του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος που εμφανίζονται όταν γίνεται πολλαπλασιασμός ανώμαλων κυττάρων.

Οι πέντε βασικοί γυναικολογικοί καρκίνοι είναι ο καρκίνος της μήτρας, των ωοθηκών, του τραχήλου της μήτρας, του κόλπου και του αιδοίου.

Άλλες – εξαιρετικά σπάνιες – μορφές γυναικολογικών καρκίνων, είναι των σαλπίγγων και του πλακούντα, που σχετίζεται με την εγκυμοσύνη.
Δείτε τα συμπτώματα των πέντε πιο συχνών γυναικολογικών καρκίνων:

 

Καρκίνος των ωοθηκών

Εμφανίζεται στη μία ή και στις δύο ωοθήκες είτε με τη μορφή επιθηλιακών καρκινωμάτων (που αρχίζουν στα κύτταρα της επιφάνειας της ωοθήκης) είτε κακοήθων όγκων των κυττάρων (που αρχίζουν στα γεννητικά κύτταρα των ωαρίων).
Η έγκαιρη διάγνωση είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς οι γυναίκες που διαγιγνώσκονται στα αρχικά στάδια της νόσου έχουν πενταετή επιβίωση σχεδόν κατά 93%.
Ωστόσο, λόγω του ότι ορισμένα από τα συμπτώματα της νόσου είναι μη ειδικά, μοιάζουν δηλαδή με αυτά άλλων κοινών ασθενειών, συχνά είναι δύσκολη η διάγνωση.

Ορισμένα από το κυριότερα συμπτώματα είναι:

  • Φούσκωμα που δεν υποχωρεί
  • Επίμονο πυελικό και κοιλιακό άλγος
  • Δυσκολία της ασθενούς να τραφεί και αίσθημα πληρότητας ακόμη και με κατανάλωση πολύ μικρής ποσότητας φαγητού
  • Συχνουρία
  • Δυσπεψία
  • Ναυτία
  • Ανεξήγητη απώλεια βάρους

 

Καρκίνος της μήτρας ή του ενδομητρίου

Ο καρκίνος του ενδομητρίου είναι από τους πιο συνηθισμένους καρκίνους στις γυναίκες. Το ενδομήτριο είναι το ενδοθήλιο της μήτρας, δηλαδή η μεμβράνη που καλύπτει τη μήτρα. Κάποια κύτταρα του ενδομητρίου αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα και εμφανίζεται ο καρκίνος.

Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν:

  • Ασυνήθιστη κολπική αιμορραγία
  • Αιμορραγία μεταξύ των περιόδων
  • Βαρύτερες περιόδους
  • Πόνο στην περιοχή της πυέλου
  • Πόνο κατά τη διάρκεια του σεξ
  • Μειωμένη όρεξη
  • Κόπωση

 

Καρκίνος του τραχήλου

Ο καρκίνος του τραχήλου της μήτρας είναι ο συνηθέστερος καρκίνος στις γυναίκες ηλικίας 35 ετών και κάτω.

Τα συμπτώματα του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας περιλαμβάνουν:

  • Ασυνήθιστη αιμορραγία από τον κόλπο, ειδικά μετά τη σεξουαλική επαφή ή σε γυναίκες που έχουν μπει στην εμμηνόπαυση
  • Πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή
  • Δύσοσμες κολπικές εκκρίσεις
  • Αίμα στα ούρα
  • Ακράτεια
  • Απώλεια της όρεξης
  • Αλλαγές στις συνήθειες του εντέρου

Πρόκειται για νόσο που μπορεί να προβλεφθεί σε μεγάλο βαθμό μέσω των τακτικών γυναικολογικών εξετάσεων.
Η έγκαιρη διάγνωση βελτιώνει σημαντικά τις πιθανότητες πλήρους θεραπείας.

 

Καρκίνος του κόλπου

Πρόκειται για σπάνια μορφή γυναικολογικού καρκίνου που επηρεάζει κυρίως τις γυναίκες άνω των 60 ετών. Αρκετές γυναίκες με καρκίνο του κόλπου δεν εμφανίζουν καθόλου συμπτώματα.

Όταν υπάρχουν συμπτώματα, αυτά περιλαμβάνουν:

  • Αιμορραγία μεταξύ των περιόδων ή μετά την εμμηνόπαυση
  • Αιμορραγία μετά τη σεξουαλική επαφή
  • Κολπικές εκκρίσεις με δυσάρεστες οσμές ή με αίμα
  • Πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή
  • Εμφάνιση πρηξίματος σε κάποιο σημείο του κόλπου
  • Φαγούρα στην περιοχή

Τα τακτικά τεστ ΠΑΠ εντοπίζουν οποιεσδήποτε τέτοιες αλλαγές, ενώ το εμβόλιο κατά του ιού HPV προστατεύει έναντι της νόσου.

 

Καρκίνος του αιδοίου

Ξεκινά στο αιδοίο, δηλαδή στο εξωτερικό τμήμα του γυναικείου αναπαραγωγικού συστήματος (περιλαμβάνει το στόμιο της κολπικής κοιλότητας, τα εσωτερικά και τα εξωτερικά χείλη, την κλειτορίδα και το εφήβαιο). Αποτελεί και αυτός σπάνια μορφή γυναικολογικού καρκίνου και συνήθως προκαλείται από τον ιό των ανθρωπίνων θηλωμάτων (HPV), ο οποίος ευθύνεται και για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

Τα συμπτώματα του καρκίνου του αιδοίου μπορεί να περιλαμβάνουν:

  • Φαγούρα, κάψιμο ή πόνο στην περιοχή
  • Πρησμένες κηλίδες κόκκινες, λευκές ή σκουρόχρωμες στο δέρμα
  • Αιμορραγία ή εκκρίσεις με αίμα
  • Πόνο κατά την ούρηση
  • Ελιά που αλλάζει σχήμα ή χρώμα

Το εμβόλιο κατά του ιού HPV που συμβάλλει στην προστασία από τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, αποτελεί μια πολύ αποτελεσματική μέθοδο πρόληψης και του καρκίνου του αιδοίου.

Πηγή: https://www.onmed.gr/



© 2022 Dimitrios Traxanas, All Rights Reserved.a